> THANH
thanh
Ik was altijd een beetje benieuwd naar Korea. Ik ben een kind van de jaren 80 en 90. Dat is niet hetzelfde als vandaag. Nu heb je zoveel connecties: je hebt het internet, de K-pop muziek en de K-pop drama komt tot hier via Netflix en mainstream media. Toen was dat iets waar je echt naar op zoek moest gaan. Misschien is dat een deel van de reden waarom ik het niet zocht, de informatie was toen nog geen muisklik verwijderd.
terug in contact met korea
Ik ben in 1980 naar België overgevlogen als geadopteerde van 9 maanden. Mijn verhaal van adoptie is eigenlijk een heel positief verhaal. Bij mij is het nooit iets geweest waardoor ik mijn leven niet verder kon zetten. Ik weet dat sommige mensen het belangrijk vinden om te weten van waar ze zijn. Ik heb me die vragen nooit gesteld.
Toen ik dertig werd, had ik de kans om met mijn vriend naar Korea te gaan. Ik weet nog heel goed, de eerste dagen dat we daar waren zei Koen “Hé, je zegt niks meer. Praat eens tegen mij?” Ik was helemaal onder de indruk van al wat ik zag, hoorde en rook. Ik had nog nooit in zo’n grote getalen Koreanen gezien. Dat was misschien mijn eerste cultuurshock? Zo gaande van weinig Aziaten in het straatbeeld in Antwerpen en daar blend je totaal in. Op een bepaald moment stond ik in een grote massa en Koen was me zelfs even kwijt... Ik zag hem wel staan, maar hij mij niet meer.
Ik ben in Seoul ook naar het adoptiekantoor gegaan. Ik heb dat alleen gedaan, want ik wou het alleen beleven. Ik had niet echt de bedoeling om iets te vinden. Ik dacht gewoon “ik ben daar” en het was niet zo ver van waar we op hotel zaten. Het was niet mijn intentie om daar de sleutel te vinden tot vanalles en nog wat. Het was misschien zelfs wat akelig geweest, want mijn band met mijn ouders is supergoed en de persoon die dan zou verschijnen is even vreemd als alle andere Koreanen, was mijn gedachte.
Ik vind het wel heel belangrijk dat ik die reis gemaakt heb. Ik ben nog 3 - 4 keer terug gegaan, maar dan voornamelijk uit pure interesse voor de cultuur. Het is altijd een beetje thuiskomen. Er is altijd wel iets dat zegt ‘dit is van waar ik kom’.
representatie
Ik ben geadopteerd uit Korea. Ik ben er al een paar keer terug geweest en het is altijd een beetje thuiskomen, maar op zich zou ik er niet willen wonen. Ik denk dat het puur cultureel is. Ik heb die culturele bagage niet, want ik ben hier opgegroeid in een wit gezin. Ik denk niet dat ik er 100% zou aarden, als je hoort hoe hard die maatschappij is qua prestatiedruk. Er is een bepaald stramien dat je moet volgen als goede burger en ik denk dat mijn seksuele geaardheid daar al fout zou zijn.
Er is wel een kleine LGBTQIA+ gemeenschap in Korea, maar het is vooralsnog een taboe. Het bestaat misschien wel, maar ze spreken er niet over. Het wordt niet benoemd. Maar ja, hoe was het enkele decennia geleden hier?
Vroeger was het de grootste schande als je een holebizoon of -dochter in je familie had. Dan werd er ook niet over gesproken. Nu zijn er organisaties zoals Çavaria die ervoor strijden en dat is iets wat er nog weinig is, in Korea. Een land als Taiwan doet het op dat vlak beter.
Ik denk dat het hier in België door de representatie komt dat mensen homoseksualiteit meer accepteren. Hoe meer je er op TV, in de films, en zo in aanraking mee komt, hoe meer je een beeld krijgt van een minderheid. Dat is zoals nu met de representatie van Aziatische mensen in films. Ik volg een aantal Aziatisch-Amerikaanse acteurs die ijveren om Aziaten op een minder stereotiepe manier in beeld te brengen. Dat is iets wat ook zou mogen gebeuren met LGBTIQ+ mensen in K-drama's, zodat ze gaan zien dat het ook kan en dat het bestaat.
En liefst van al niet met stereotypen zoals dat vroeger in Vlaanderen gedaan werd met Samson en de kapper Alberto. Niet één type, maar alle facetten belichten. De diversiteit die er in de gemeenschap zijn tonen zoals het is.
