> pie wai
pie wai
Wij hadden thuis een restaurant, waar Wij als kind altijd hebben moeten meehelpen, maar we hebben wel de kans gekregen om verder te studeren. Ik heb een aantal neven en nichten die dat niet konden. sommigen zijn elektriciens geworden, anderen werken in de bouw, en een aantal zijn accountants geworden.
restaurant
Ik weet niet meer vanaf welke leeftijd ik moest helpen in het restaurant. Eén van mijn eerste herinneringen is dat ik sojascheuten moest kuisen. Nu kan je dat gewoon in de supermarkt kopen, maar vroeger hadden ze dat niet en moest je dat zelf groeien in een bakske. Ik moest als klein manneke dan de schil eraf prutsen. Ik keek ondertussen TV. Je deed dat indertijd gewoon. Een andere herinnering is garnalen pellen. Blokken van 5 kg onder stromend water. Dat was ijskoud. Zo van die dingen.
School was rond 16u uit. Het restaurant was open vanaf 17u-17u30. Ik zat mee te helpen vanaf 18u-19u, afhankelijk van wat er gedaan moest worden. Als er niet veel klanten waren, was ik vrij, maar als er veel mensen waren, moest ik komen helpen, natuurlijk. Op zondag begonnen we om 9u al de stoelen te keren en alles schoon te maken, want om 11u begonnen we terug. Ik had dus 2u om alles te doen. Als ik vroeger klaar was, ging ik naar de keuken om mijn ouders te helpen met alles voor te snijden of wat anders proper maken. Dat was het leven.
We zijn gestopt met het restaurant in 2000. Ik zat toen in 2e lic. Ik had met een vriend afgesproken om op kot te gaan in Gent. Ik had wel een studentenbeurs, maar de rest moest ik allemaal zelf bekostigen. Toen moest ik wel even nadenken over wat ik zou doen en heb ik een job gevonden bij de Antwerp Bowling. Dan kwam ik elk weekend terug en ging ik daar werken.
Da’s anders dan thuis werken bij je mama en papa, hè. Ik zat daar in de bowling ook in de keuken en als de shift gedaan was, smeet iedereen nog een balleke en dan samen op café. En met die groep van 6-7 man gingen we dan op café tot 6u ‘s morgens. Dat was voor mij een volledig nieuwe wereld die open ging.
.jpg)
Eten en drinken is mijn passie, maar dat geldt voor iedereen, nee? Ik heb eigenlijk echt leren eten toen ik in Japan was. Ik heb in Japan geleerd hoe al dente pasta smaakt. Raar maar waar. In Japan doen ze heel weinig aan peper en zout. Het eten is echt wel heel zuiver. Ik heb er verschillende soorten rijst gegeten, op verschillende temperaturen: lauw, koud, warm. Ik heb daar ook theeceremonies gedaan. Per seizoen heb je er een ander type thee en zelfs in het seizoen heb je verschillende soorten smaken door het te combineren met een bepaald type snoep. Dat kan een hard snoepje zijn, dat kan een zacht, plakkerig snoepje zijn. Het is niet enkel smaak, maar ook textuur, en er wordt effectief uitleg bij gegeven.
Toen ik bij de bowling werkte, begon ik er als afwasser. Nog geen 2-3 weken later was ik keukenhulp all rounder en na een half jaar was ik er de verantwoordelijke voor de keuken van de feestzaal.
Ik was in Japan om de taal en de cultuur te leren, dus wat doe je dan? In elke cultuur is dat toch ook het eten en drinken? En zelfs als je de taal niet kunt, leer je eerst de woorden voor stokskes, voor tafel, voor een kommeke. Wat is peper en zout? Noodles. Ja, er zijn verschillende types noodles en elk type is dan gemaakt van andere ingrediënten en wat zijn die dan? Ik heb er echt wel leren eten en ook leren drinken. Om de verschillende smaken te leren kennen. Ik heb er geen culinaire opleiding gekregen, maar het is een makkelijke manier om met mensen te babbelen, over eten.
Ik heb er nooit naar gezocht, maar de connectie met Japan is er altijd geweest. Ik heb er in totaal iets van een 10 jaar gewoond. Dat is toch een kwart van mijn leven. Ik zou graag teruggaan als ik genoeg geld heb. Mijn droom is om in Kyoto een standing bar te openen. Het moet niet groot zijn: max 10-15 man en iedereen zit langs de toog. Gewoon wat met de mensen babbelen. We zullen wel zien hoe het verloopt. Misschien dat ik in twee jaar iets totaal anders doe. Nog altijd wel iets met Japan, maar iets totaal anders.
